मी खूप प्रयत्न करतो, मनापासून!
तुला विसरण्याचा...
माझ्या श्वासातून तुझी हाक
अलगदपणे दूर करण्याचा....
पण पहाटेच्या कळ्या
जेव्हा निरागसपणे उमलतात
तेव्हा तू दिसतेस..
पहिला श्वास घेणा-या पालवीच्या
हिरव्या सौंदर्यात तूच असतेस!
मी खूप प्रयत्न करतो, मनापासून!
तुला विसरण्याचा...
आणि मग सगळा दिवस जातो
तुझं अस्तित्व नाकारण्यात....
पण संध्याकाळी
धुंद वारा जेव्हा
अंगांग शहारून टाकतो आकाशाचं,
तेव्हा तू जाणवतेस!
तरीसुद्धा रात्री पुन्हा
तुला विसरण्याचा-
अंधारात बुडून जाण्याचा
मी प्रयत्न करतो,
तर तू अलगद चांदणे होऊन
खिडकीतून पाझरतेस
आणि थेट माझ्या उशाशी येतेस!
आता मात्र मी हतबल आहे.
No comments:
Post a Comment