आयुष्य म्हणजे 

आंधळ्यांची अधांतरी 

शर्यत असते!

सगळेजण धावत असतात 

तिन्ही मितींना 

आणि आपल्यालाच आपला 

आरंभबिंदू दिसत नसतो...

जाणवत असतात फक्त

इतरांच्या असंबद्ध हालचाली..

आणि कुठेतरी खोलवर 

ऐकू येत असतात, 

दूरवरून, 

काळाच्या टापांचे आवाज.....

आयुष्य म्हणजे 

आंधळ्यांची अधांतरी 

शर्यत असते!

सगळेजण धावत असतात 

तिन्ही मितींना 

आणि तरीही शेवटी 

सारेच पोचतात तिथे

जिथे दिशांचं काळाशी मीलन होतं...

मृत्यूपाशी!

हॉस्टेलच्या बाल्कनीतून...

अनंत आकाशात 

असंख्य छिद्रांचे अस्ताव्यस्त 

जुनेरे पांघरून 

बिनघोर, गाढ झोपलीय

विलक्षण सुंदर, तेजस्वी निशा...

समोरच्या अफ़ाट, अथांग सागराचा

जीव उचंबळतोय 

तीस दिवसातून एकदा दिसणारा 

तिचा नितांत सुंदर, रेखीव चेहरा पाहण्यासाठी....

चंदेरी कडांचा एक शुभ्र ढग

लपवू बघतोय तिचा तो चेहरा 

आपल्या नितळ, तलम अस्तरामागे...

खवळलेल्या सागराच्या उत्तुंग लाटा

झेप घेताहेत अवकाशात

त्या अभ्रास दूर सारण्यासाठी.....

पण या मनस्वी रत्नाकराचे हात 

पोचत नाहीत कधीच त्या निरागस निशेपाशी!

आपल्या तेजाची, सौंदर्याची 

मुळीच जाणीव नसलेली ती निशा

तशीच गाढ झोपलीय आपलं जुनेरं कवटाळून...

समोरचा अफाट सागर आता 

विषण्णपणे टिपतोय 

तिच्या रूपाची, तेजाची असंख्य छोटी 

प्रतिबिंबे! 

कविता

कधी अचानक
काळोखाच्या रानामध्ये मोर दिसावा
अन मग त्याच्या मागुन जाता
पुन्हा अचानक गायब व्हावा...
तशी मला ती दिसली होती.......
त्यानंतर मग
युगायुगांचे नाते अमुचे असल्यागत
मज वाटत होते,
पुन्हा पुन्हा त्या आठवणीने मनात माझ्या
दाटत होते...
अजूनसुद्धा
तसेच होते, भल्या पहाटे
रात्रीच्या गर्भातून जेव्हा
धुंद चांदण्याचे दव होते,
त्यावेळी मी पाहत असतो
कधी मनाला स्पर्शून गेल्या अदभुत, सुंदर...
कवितेची त्या
साखरस्वप्ने

काळं ऊन

धुळीने माखलेल्या चौरस खिडकीबाहेर
सर्वदूर पसरलंय
मावळतीचं काळं ऊन..
सगळीकडे एकसारखं,
अवकाशातल्या अनंत पोकळीप्रमाणे...
आयुष्यातल्या
सुखदु:खांच्या, श्वासानि:श्वासाच्या ओझ्याने काळवंडलेल्या
म्हातारीसारखा
क्षीण होतोय त्याचाही प्राण
तरीसुद्धा अंधाराशी अजूनही चालू आहे
त्याचा सौदा.

सूर्य पुरता क्षितिजाखाली गेलासुद्धा,
आता काही पर्याय नाही....
काळं ऊन भूत होऊन फिरत राहणार
रात्रीसुद्धा आता
आपल्या मनामनांतून!