.......प्रसूती.......
सगळीकडे सामसूम
चेह-यावरती गंभीर भाव
खोलीबाहेर उभे सगळे
ईश्वराचे जपत नाव
कसं होईल? काय होईल?
काळजीमध्ये सगळेजण
छातीमधली धाक-धुक
थांबत नाही एक क्षण
सगळे असतात खोळंबलेले
तेव्हा हळूच उघडून दार
एक येतो दाढीवाला
कपाळावर आठ्या चार
काय झाले काय झाले
सगळ्यानी मग विचारता
दाढीवाला सांगतो कसा
प्रसवली मी 'कविता'!
अर्थाचा जहरी तीर-असा गंभीर शब्द कवितेचा;प्रतिभेचा नाजुक स्पर्श,कोवळा हर्ष शब्द कवितेचा!
Tuesday 9 November 2010
Wednesday 1 September 2010
दिशांची लावुनी दारे स्वत:मध्येच रुतलेला
असा गंभीर आताशा कवी माझ्यात भिनलेला
विचारांच्या अशा बेभान लाटा आदळाव्या अन
मतीच्या वादळाने सुन्न व्हावा देह हा सारा,
परंतू पावसापाठून ये मृद्गंधही तैसा
जणू ओंकारानादाने मनाचा धुंद गाभारा
कसे चित्तात अन वृत्तीत या अद्वैत साधावे
अनन्ताच्याच ध्यासाचा अनादी यज्ञ हा आहे!
क्षणांच्या आहुतीने चेतना ही तेवते आहे!
असा गंभीर आताशा कवी माझ्यात भिनलेला
विचारांच्या अशा बेभान लाटा आदळाव्या अन
मतीच्या वादळाने सुन्न व्हावा देह हा सारा,
परंतू पावसापाठून ये मृद्गंधही तैसा
जणू ओंकारानादाने मनाचा धुंद गाभारा
कसे चित्तात अन वृत्तीत या अद्वैत साधावे
अनन्ताच्याच ध्यासाचा अनादी यज्ञ हा आहे!
क्षणांच्या आहुतीने चेतना ही तेवते आहे!
Saturday 10 July 2010
काळाच्या पारंब्या
काही ओळी सुचून जातात. कुठूनतरी उडत उडत अचानक आपल्या हातावर येऊन बसलेल्या फुलपाखरासारख्या.
अशावेळी या ओळींना कवितेच्या साच्यामध्ये बसवायचं नसतं.
त्या मनोहर फुलपाखराकडे नुसतं बघत बसण्यातच खरा आनंद मिळतो!
मी अजूनही त्या वाटेवर घुटमळतो
अन अजूनही त्या आठवणींना स्मरतो
काळाच्या पारंब्यांच्या आडून आता
'तेव्हाचा मी' आताच्या मजला दिसतो!
अशावेळी या ओळींना कवितेच्या साच्यामध्ये बसवायचं नसतं.
त्या मनोहर फुलपाखराकडे नुसतं बघत बसण्यातच खरा आनंद मिळतो!
मी अजूनही त्या वाटेवर घुटमळतो
अन अजूनही त्या आठवणींना स्मरतो
काळाच्या पारंब्यांच्या आडून आता
'तेव्हाचा मी' आताच्या मजला दिसतो!
Tuesday 27 April 2010
माझी कविता
वासनांना अंत नाही पण मनाला खंत नाही-
बेरडे वैराग्य येण्या कोरडा मी संत नाही..
मी जसा बाहेरुनी आहे तसा आतूनही मी..
तोतया पोशाख घेण्याएवढा श्रीमंत नाही!
जे मनाला वाटते, पटते तसे बोलून टाके,
अक्षरे तोलावया मी थोर प्रज्ञावंत नाही!
मुक्तछंदाचा कवी मी शब्द शब्दा जोडणारा,
उमलती आर्या रचाया पात्र, मोरोपंत नाही
ते बघा कवितेकडे या नासिका मुरडून गेले..
का? म्हणे- 'रचनेत या दिसला कुठेच वसंत नाही!'
का इथे हे गीत मरणाचे तुझे गातोस वेड्या!
मी तुझ्या श्राद्धास येण्या जातिचा किरवंत नाही!
मी जसा बाहेरुनी आहे तसा आतूनही मी..
तोतया पोशाख घेण्याएवढा श्रीमंत नाही!
जे मनाला वाटते, पटते तसे बोलून टाके,
अक्षरे तोलावया मी थोर प्रज्ञावंत नाही!
मुक्तछंदाचा कवी मी शब्द शब्दा जोडणारा,
उमलती आर्या रचाया पात्र, मोरोपंत नाही
ते बघा कवितेकडे या नासिका मुरडून गेले..
का? म्हणे- 'रचनेत या दिसला कुठेच वसंत नाही!'
का इथे हे गीत मरणाचे तुझे गातोस वेड्या!
मी तुझ्या श्राद्धास येण्या जातिचा किरवंत नाही!
Wednesday 31 March 2010
मृत्यु
कविवर्य विंदा करंदीकर गेल्यावर अनेक दिवस मनात विचार घोळत होते...ते यारूपाने उतरलेत. !
आज त्याच्या पार्थिवावर हार होता
त्याजसाठी मृत्युही सत्कार होता!
जीवना-मरणामधे ना द्वैत राही
अंतरी हा दिव्य साक्षात्कार होता
अंतरात्म्याची जणू लागे समाधी
लागला का थेट हा गंधार होता?
जिंकुनी झाले इथे दाही दिशांना
स्वर्गिचा जिंकायचा दरबार होता
वाहवा नुसतीच केली या जगाने
पेटला तो अन् पुन्हा अंधार होता.
आज त्याच्या पार्थिवावर हार होता
त्याजसाठी मृत्युही सत्कार होता!
जीवना-मरणामधे ना द्वैत राही
अंतरी हा दिव्य साक्षात्कार होता
अंतरात्म्याची जणू लागे समाधी
लागला का थेट हा गंधार होता?
जिंकुनी झाले इथे दाही दिशांना
स्वर्गिचा जिंकायचा दरबार होता
वाहवा नुसतीच केली या जगाने
पेटला तो अन् पुन्हा अंधार होता.
Thursday 11 March 2010
नवी गझल
अजून मेघांत वीज जेव्हा थरारताहे
तुझ्या स्मृतीने तसाच मीही शहारताहे!
जरी तुझ्यावाचुनी फुले ही मलूल झाली,
तुझ्या स्मृतीने अजूनही मी तरारताहे!
अता तमाचे उगाच कारण नकोस सांगू
पहा पुन्हा हे नभांग सारे उजाडताहे!
असाच जातो जिथे दिसा नेतसे तिथे मी,
अजून दैवावरी तरी मी विसावताहे!
गुमान जो तो जुनाट वाटांवरून गेला
खुळाच तो जो इथे नवी वाट काढताहे!
फिरून आलो तमाम सारी पवित्रधामे
'उगाच गेलो' विचार आता दृढावताहे !
कुणी म्हणे हा कवी अताशा लिहीत नाही
कुणास सांगू मनातले जे निखारताहे!
तुझ्या स्मृतीने तसाच मीही शहारताहे!
जरी तुझ्यावाचुनी फुले ही मलूल झाली,
तुझ्या स्मृतीने अजूनही मी तरारताहे!
अता तमाचे उगाच कारण नकोस सांगू
पहा पुन्हा हे नभांग सारे उजाडताहे!
असाच जातो जिथे दिसा नेतसे तिथे मी,
अजून दैवावरी तरी मी विसावताहे!
गुमान जो तो जुनाट वाटांवरून गेला
खुळाच तो जो इथे नवी वाट काढताहे!
फिरून आलो तमाम सारी पवित्रधामे
'उगाच गेलो' विचार आता दृढावताहे !
कुणी म्हणे हा कवी अताशा लिहीत नाही
कुणास सांगू मनातले जे निखारताहे!
Thursday 11 February 2010
एक नवीन कविता... माझीच.
सांगू नको रे माणसा अपुली घराणी
जाते पुन्हा ती माकडांपाशी कहाणी!
ऐशी न पूर्वी पाहिली मी जात होती
या चंदनाने शेवटी झिजल्या सहाणी!
गर्दीत होतो गाढवांच्या बैसलेला
माणूस होतो पण तरी ठरलो अडाणी!
आता ढगांचा राहिला कोठे भरोसा
या पावसाने आणले डोळ्यांत पाणी!
मी वास्तवाशी झुंजण्या गेलोच नाही
अमुच्याकडे खोट्या कथा, खोटीच गाणी!
या आमच्या गावात नाहित आडवाटा
(सा-याच जाती थेट घेऊनी स्मशानी!)
जाते पुन्हा ती माकडांपाशी कहाणी!
ऐशी न पूर्वी पाहिली मी जात होती
या चंदनाने शेवटी झिजल्या सहाणी!
गर्दीत होतो गाढवांच्या बैसलेला
माणूस होतो पण तरी ठरलो अडाणी!
आता ढगांचा राहिला कोठे भरोसा
या पावसाने आणले डोळ्यांत पाणी!
मी वास्तवाशी झुंजण्या गेलोच नाही
अमुच्याकडे खोट्या कथा, खोटीच गाणी!
या आमच्या गावात नाहित आडवाटा
(सा-याच जाती थेट घेऊनी स्मशानी!)
Monday 11 January 2010
दशावतारस्तोत्र- माझी पहिली मोठी संस्कृत रचना.
अतीव धन्य एव विष्णुदेव विश्वतारक: |
धरानिवासिनां नृणां विकास-वासदर्शक: ||
दशावतार तस्य दर्शयन्ति प्राणिवर्धनम् |
जले-स्थले वसन्ति ये इदं च जीववर्णनम् ||
जले बभूव जीवनस्य निर्मिति: पुरा तदा |
यदा स विष्णुदेव मत्स्यरूपकं च धारित: ||
विकासभूत जीव आगतो यदा जलाद्बहि: |
स कूर्मरूपधारणेन ख्याति देव श्रीहरि: ||
क्रमेण सस्तनस्तनभृतश्च जीव आगत: |
तदा वराह नाम विष्णुनाsवतार धारित: ||
अनन्तरं नरस्य उद्भव: पशोर्यदाsभवत् |
स पद्मनाभ मध्यप्राणिनं नृसिंह सूचयत् ||
अथैव उन्नतिक्रमे बटुर्नरोsजायत |
स वामनावतारधारणेन देवदर्शित: ||
यदा मनुष्य शस्त्रचालने प्रवीणताङ्गत: |
न किं नरस्य तस्य एव जामदग्न्य रूपक: ||
विकासितम् नरेण ब्रह्म अस्त्र यान-पुष्पकम् |
युगस्य तस्य एव जानकीपतिस्स दैवतम् ||
प्रचण्डयुद्धमत्र हस्तिनापुरे यदाsभवत् |
तदाsष्टमावतार कृष्ण मार्गदर्शकोsभवत् ||
मनुष्य ऐहिकोपभोगत्याग कर्तुमुद्यत: |
तदा यदा स बुद्ध प्राव्रजत् मन: कुटुम्बत: ||
अयम् प्रभोर्दशावतार धारणस्य अन्वय: |
यदल्पबुद्धिना सुभाषितेsनुकारितो मया ||
वयं मुखे दशावतारस्तोत्र रक्षिष्यामहे |
तदर्थमेव नो मतीस्त्वमेव रक्ष श्याम हे!
धरानिवासिनां नृणां विकास-वासदर्शक: ||
दशावतार तस्य दर्शयन्ति प्राणिवर्धनम् |
जले-स्थले वसन्ति ये इदं च जीववर्णनम् ||
जले बभूव जीवनस्य निर्मिति: पुरा तदा |
यदा स विष्णुदेव मत्स्यरूपकं च धारित: ||
विकासभूत जीव आगतो यदा जलाद्बहि: |
स कूर्मरूपधारणेन ख्याति देव श्रीहरि: ||
क्रमेण सस्तनस्तनभृतश्च जीव आगत: |
तदा वराह नाम विष्णुनाsवतार धारित: ||
अनन्तरं नरस्य उद्भव: पशोर्यदाsभवत् |
स पद्मनाभ मध्यप्राणिनं नृसिंह सूचयत् ||
अथैव उन्नतिक्रमे बटुर्नरोsजायत |
स वामनावतारधारणेन देवदर्शित: ||
यदा मनुष्य शस्त्रचालने प्रवीणताङ्गत: |
न किं नरस्य तस्य एव जामदग्न्य रूपक: ||
विकासितम् नरेण ब्रह्म अस्त्र यान-पुष्पकम् |
युगस्य तस्य एव जानकीपतिस्स दैवतम् ||
प्रचण्डयुद्धमत्र हस्तिनापुरे यदाsभवत् |
तदाsष्टमावतार कृष्ण मार्गदर्शकोsभवत् ||
मनुष्य ऐहिकोपभोगत्याग कर्तुमुद्यत: |
तदा यदा स बुद्ध प्राव्रजत् मन: कुटुम्बत: ||
अयम् प्रभोर्दशावतार धारणस्य अन्वय: |
यदल्पबुद्धिना सुभाषितेsनुकारितो मया ||
वयं मुखे दशावतारस्तोत्र रक्षिष्यामहे |
तदर्थमेव नो मतीस्त्वमेव रक्ष श्याम हे!
Subscribe to:
Posts (Atom)
© Rutwik Phatak
all rights reserved
all rights reserved