हॉस्टेलच्या बाल्कनीतून...

अनंत आकाशात 

असंख्य छिद्रांचे अस्ताव्यस्त 

जुनेरे पांघरून 

बिनघोर, गाढ झोपलीय

विलक्षण सुंदर, तेजस्वी निशा...

समोरच्या अफ़ाट, अथांग सागराचा

जीव उचंबळतोय 

तीस दिवसातून एकदा दिसणारा 

तिचा नितांत सुंदर, रेखीव चेहरा पाहण्यासाठी....

चंदेरी कडांचा एक शुभ्र ढग

लपवू बघतोय तिचा तो चेहरा 

आपल्या नितळ, तलम अस्तरामागे...

खवळलेल्या सागराच्या उत्तुंग लाटा

झेप घेताहेत अवकाशात

त्या अभ्रास दूर सारण्यासाठी.....

पण या मनस्वी रत्नाकराचे हात 

पोचत नाहीत कधीच त्या निरागस निशेपाशी!

आपल्या तेजाची, सौंदर्याची 

मुळीच जाणीव नसलेली ती निशा

तशीच गाढ झोपलीय आपलं जुनेरं कवटाळून...

समोरचा अफाट सागर आता 

विषण्णपणे टिपतोय 

तिच्या रूपाची, तेजाची असंख्य छोटी 

प्रतिबिंबे!